اثرات استرادیول بر مراحل مختلف خاموشی حافظه در مدل اختلال استرس پس از سانحه

سابقه و هدف: مهم­ترین علامت بیماری PTSD (Post-traumatic stress disorder)، که از انواع استرس­ های روانی ناشی از تروما است، عدم توانایی فراموش کردن حادثه ترومایی است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثرات استرادیول بر مراحل مختلف خاموشی حافظه ترس شرطی شده در PTSD است. مواد و روش ­ها: القا  PTSDبا استفاده از مدل تلفیقی تک استرس طولانی ­مدت و شوک (S+SPS) صورت گرفت. 7 روز بعداز القا بیماری حیوانات برای ارزیابی خاموشی حافظه ترس شرطی شده (تست اول)، به­ مدت 9 دقیقه بدون دریافت شوک در دستگاه ترس شرطی قرار گرفتند. میزان بی­ حرکتی حیوان در 3 بازه زمانی 3 دقیقه ­ای ثبت شد. تست اول، شاخصی از فرایند اکتساب خاموشی است. تست دوم به فاصله یک روز پس از تست اول و به همان صورت انجام شد؛ در طی این تست حافظه خاموشی به­ خاطرآوره شده و مجددا تثبیت می­ گردد. تزریق استرادیول  90، 180و 360 mg/kgدر گروه­ های تیمار و یا حلال (در گروه کنترل) نیم ساعت قبل از تست ­ها انجام می­ شد. نتایج: آنالیز داده ­ها نشان داد که میزان بی­حرکتی در حیواناتی که استرادیول را با دوز mg/kg 180 دریافت کرده بودند، به­ طور معنی ­داری در مقایسه با گروه کنترل، در هر سه بخش تست­ های اول و دوم کمتر شد. نتیجه­ گیری: استرادیول به­ صورت وابسته به دوز بر اکتساب، به­ خاطرآوری و تثبیت خاموشی حافظه­ ترس شرطی شده در حیوانات دچار PTSD موثر است. تزریق زیر جلدی استرادیول با دوز g/kg&mu 180، منجر به تقویت هر سه مرحله­ی اکتساب، به ­خاطرآوری و تثبیت خاموشی حافظه ترس شرطی شده گردید.